Frau Zozo ve Onun Harikalar Dünyası

Ölüm ile yaşamın kesiştiği nokta "ayrışma" idi. Bunu belki zümrüdü anka kuşları gibi moleküllere bile ayrışarak yapmıyorduk ama biz de kendimizden ayrışıyor ve farkına varıyorduk.

Ancak ailemizin kim ve ne olduğunun dışında olanları bilmek ya da öğrenmeye cesaret etmek ise "kim" olduğumuzu belirliyor. Ben buna inanıyorum. İşte orada kendime bir tuğla alabilmişim ve bulduğum ilk yerde kendi klanımı inşa etmeye başlıyormuşum gibi hissediyorum.

Olduğum yer her neresi ise siyah ve beyaz keskinliğinde başka bir düzlemde yaşamaya başladım. Ve ilk kez bu beni kaygılandırmıyor. Sanki dünyanın geri kalanı hala çok renkli ve sadece ben renklerimi kaybettim. Fakat yine de bu beni korkutmuyor.

Konuştuğum kelimeler çoğu zaman bana anlamlı bir mutluluk ile dönmüyor. En çok o zaman yıkılmış kulenin dibinde oturuyorum. Önceden kendimi bilmek,kendimi başka dillerde başka kitaplarda bulabilmek için öğrenirdim oysaki.

Hepimize afiyet olsun hayat, yaşadıklarımıza ve yaşayacaklarımıza dedim. Savaşı kaybettim. Kendime yaşayacak başka bir “lebensraum” bulmalıydım.

O evdeydim, balkondan tüm olan biteni izledim. Yüzüm akıyordu, baktığım denizin katran karası gibi. Zaman beni de silikleştiriyordu. Sağ elimin yüzük parmağından on dokuzuncu yaş günümde öptüğüm kişi aktı.

Tüm bunlar olurken ben mayının üzerinde bulunduğum noktada oturdum ve izledim. Ne içinde ne dışındaydım.Oradaydım, sadece var oldum.

Varlığımın kütlesiyle, hacmiyle ve bilinciyle bulunduğu noktada üzerime beni ıslatamayan yoğun, gürültülü ve öfkeli bir yağmur yağıyor. Bu sabah bilincimi hangi kahve fincanında bıraktığımı bilmiyorum. Yazıyorum, telefonla konuşuyorum ve seslerin karşılığına cevaplarımı alfabetik kodlarla veriyorum.

Benim tanrım nasıl biriydi? Ya da biri miydi? Tanrım nerede yaşıyordu? Benden uzak mı, bana benden daha yakın mıydı? Ona neler adıyordum? Hiçbirini hatırlamıyorum. Her şey eski bir arkeolojik kalıntı gibi zihnimde.

“Doğduğum gibi çıplak gidiyorum, dünyada olup bitenlerden büsbütün bihaber. Acı çektim ve gemideki tek valiz bu, sonunda unutulup gidecek olan.” (Vila-Matas) Yaşamınızın bir noktasında ufacık bir kokunun hafızası, bazı şeyleri asla eski formuna