Frau Zozo ve Onun Harikalar Dünyası

Kızgın olduğum nokta yaşamımın enerjisine belki. Her seferinde korktuğum şeyler yüzünden kendini gerçekleştiren kehanet mi yaşıyordum yoksa gerçekten çevremdekilerin söyledikleri gibi ben toksik ilişkilerin içine çekilmeyi farkında olmadan heyecanlı mı buluyordum?

Ölüm ile yaşamın kesiştiği nokta "ayrışma" idi. Bunu belki zümrüdü anka kuşları gibi moleküllere bile ayrışarak yapmıyorduk ama biz de kendimizden ayrışıyor ve farkına varıyorduk.

Ancak ailemizin kim ve ne olduğunun dışında olanları bilmek ya da öğrenmeye cesaret etmek ise "kim" olduğumuzu belirliyor. Ben buna inanıyorum. İşte orada kendime bir tuğla alabilmişim ve bulduğum ilk yerde kendi klanımı inşa etmeye başlıyormuşum gibi hissediyorum.

Olduğum yer her neresi ise siyah ve beyaz keskinliğinde başka bir düzlemde yaşamaya başladım. Ve ilk kez bu beni kaygılandırmıyor. Sanki dünyanın geri kalanı hala çok renkli ve sadece ben renklerimi kaybettim. Fakat yine de bu beni korkutmuyor.

Konuştuğum kelimeler çoğu zaman bana anlamlı bir mutluluk ile dönmüyor. En çok o zaman yıkılmış kulenin dibinde oturuyorum. Önceden kendimi bilmek,kendimi başka dillerde başka kitaplarda bulabilmek için öğrenirdim oysaki.

Hepimize afiyet olsun hayat, yaşadıklarımıza ve yaşayacaklarımıza dedim. Savaşı kaybettim. Kendime yaşayacak başka bir “lebensraum” bulmalıydım.

O evdeydim, balkondan tüm olan biteni izledim. Yüzüm akıyordu, baktığım denizin katran karası gibi. Zaman beni de silikleştiriyordu. Sağ elimin yüzük parmağından on dokuzuncu yaş günümde öptüğüm kişi aktı.

Tüm bunlar olurken ben mayının üzerinde bulunduğum noktada oturdum ve izledim. Ne içinde ne dışındaydım.Oradaydım, sadece var oldum.